Laatste bericht?

Lieve allemaal,

Over een week ben ik weer in Nederland. Een deel van me heeft daar wel zin in. Een deel ook niet. Het is moeilijk om gedag te zeggen aan een bijna altijd aanwezige stralende zon, terwijl je desktop je vertelt dat het in Nederland ondertussen voortdurend regent, bewolkt is, koud is - ach, ik hoef jullie niet te vertellen wat er de afgelopen tijd allemaal over je heen is gekomen. En je denkt misschien zelfs nog: nou ja, het viel best mee. Maar ik kan je vertellen: dat deed het niet. Echt niet! Het kan zoveel beter!

Ook is het moeilijk, nog wel moeilijker zelfs, om afscheid te nemen van mensen die in korte tijd toch heel belangrijk voor je zijn geworden. Op dit moment kan ik me gewoon niet voorstellen dat ik volgende week rond deze tijd niet meer zomaar met ze kan afspreken. Terwijl dat nu zo normaal is, en zo gemakkelijk gaat. Tja, dat is natuurlijk ook de hele truc achter zo'n buitenland-ervaring: je hebt ineens heel veel tijd, die je dan naar hartelust aan vanalles en nog wat kan besteden. In het Normale Nederlandse Leven heb je veel meer verplichtingen, die je ervan weerhouden eenzelfde persoon drie keer in de week te zien. Of ineens te besluiten nog even wat te gaan drinken. Of ongepland iets lekkers te gaan bakken.

Maar het gevoel van vrijheid wat dat met zich meebrengt, is toch zo heerlijk. Het voelt alsof alles nog ontdekt kan worden, niks onmogelijk is, vanalles kan gebeuren. En je weet dat het tijdelijk is, dus wil je binnen zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk van iemand te weten komen, en zoveel mogelijk leuke dingen met elkaar doen. Zoveel mogelijk beleven, meemaken, voelen. Dat maakt zo'n reis natuurlijk heel intens.

En het doet me nadenken over het NNL (Normale Nederlandse Leven). Is ons NNL eigenlijk niet ook tijdelijk, net zo tijdelijk als de 2.5 maand die ik hier was? En had ik thuis nu eigenlijk echt zoveel verplichtingen? Was ik echt zo druk? Waren er zoveel dingen belangrijker dan echt te leven, want zo voelt het wat ik hier doe, leven!

Ik denk inderdaad dat er veel dingen belangrijker waren, op dat moment. Maar het is hopelijk een wijze les geweest om te merken dat doelen, ambities en sociale verplichtingen misschien een wat minder grote plek in mijn leven zouden moeten innemen. En ik zou durven zeggen, in het leven van veel anderen om mij heen. Hoe vaak rennen wij niet van afspraak naar afspraak, van trein naar fiets, van school naar huis; dag in, dag uit. En het gekke van alles is: we houden elkaar in de houdgreep door hoge eisen aan onszelf en iedereen om ons heen te stellen, op zoveel gebieden, dat we allemaal blijven rennen. We moeten zoveel, van onszelf, van elkaar. En we vertellen onszelf en elkaar dat we dat ook graag willen. Maar een beetje avontuur, nieuwigheid, dingen anders doen, dingen bewuster meemaken, nieuwe mensen opzoeken... er lijkt gewoon geen plek voor te zijn. Maar is die ruimte er ook echt niet voor? Of is er misschien toch een manier om het anders te doen?

Ik zal het zien als ik weer terug ben. Op dit moment ben ik eigenlijk vooral erg bang dat ik dit soort gedachten vergeet vanaf de seconde dat ik de Nederlandse bodem weer onder mijn schoenen voel. Dus ik kan alleen maar hopen dat ik er iets van onthou, dat ik keuzes ga durven maken die misschien niet 'het beste' lijken te zijn, maar die wel mijn keuzes zijn, omdat ik ze graag wil maken. En ik zeg expres 'durven', want is je hart volgen soms niet het lastigste wat er is? Ik zal in Nederland in ieder geval terug kunnen kijken op een tijd waarin ik wel mijn hart volgde, en precies deed waar ik zin in had.

Tot dat moment probeer ik er hier nog het beste van te maken. Daar gaat ie:

Ik ben met Clémence onverwacht sterren gaan kijken door echt goede telescopen, in de vrieskou, waarna we wel warme chocolademelk móesten gaan halen natuurlijk. En ik heb griesmeelpap gekookt voor het huis van Clémence en Emilie, wat men eerst op kots vond lijken maar wat toch uiteindelijk enorm in de smaak viel. Ik heb lekker gezumbaad met Emilie en daarna steeds gegeten in de universiteitskantine, waar altijd wel weer onverwacht mensen zijn die ik ken en wat dus ook erg gezellig was. En eindelijk hebben Tammy en Maria ook voor mij gekookt, Tammy moest en zou haar Georgiaanse gerecht voor ons maken. Het was inderdaad heerlijk, maar vooral gezellig, leuk grappig... Voor de laatste keer uit geweest, een enorm succes: Clémence en ik waren elkaar waardig op de dansvloer en Maria en ik dansten samba alsof ons leven ervan afhing terwijl de muziek allang naar de relaxmodus was gestuurd door de DJ. Ik heb met Clémence, Emilie, Tammy en Maria mijn verjaardag gevierd, jawel: 25 kaarsjes, een appeltaart en enorm lieve cadeautjes en briefjes... Ik moest bijna huilen! Ik voelde me bijna 5, zo echt was het verjaardagsgevoel. Voor Kristine heb ik ook nog gekookt en ik ga vandaag met haar uit eten als afscheid. Gisteren heb ik Jan Boll voor het laatst gezien bij de potluck (je nodigt mensen uit te eten maar iedereen neemt zelf iets te eten mee en dat wordt gedeeld) bij hem thuis, met alle mensen van de vakgroep en hun aanhang en eventueel kinderen. Een verse appeltaart was hier natuurlijk ook van de partij, en ik denk dat dit het mooiste afscheid was van de mensen waar ik professioneel mee gewerkt heb wat ik me maar kon voorstellen. Donderdag ga ik met mn vier buitenlandertjes uit eten, en daarna heb ik iedereen die ik hier ken uitgenodigd om ergens iets met me te komen drinken. En dan zal ik vrijdag, eindelijk, maar toch ook veel te snel, beginnen aan mijn terugreis...

PS: NIEUWE FOTO'S TOEGEVOEGD!

Nog 2 weken...

Dag lieve mensen,

Time goes by... so soon... Om Madonna maar eens te citeren. Ze heeft gelijk hoor. Ik kan me nog levendig herinneren dat Jan en ik opstonden in Enschede, om ons naar de trein te haasten die ons naar Schiphol zou brengen. En nu zit ik hier, en ga ik over 2 weken alweer naar huis.

De mensen hier hebben dat nu ook door, en ik kan nauwelijks tijd vrijmaken om van iedereen afscheid te nemen. Het wordt dan ook steeds gezelliger hier. Eigenlijk ben ik elke avond wel ergens, of zijn er mensen bij mij. En ik wil ook ten volle van de laatste momenten genieten natuurlijk! Gisteren was ik bij Clémence en Emilie om sushi te eten, de debatten te kijken en chocolade-fondant te maken, heerlijk. Hopelijk lukt het Clémence, Emilie en mij om dit weekend naar Pullman te gaan, het nabijgelegen stadje. Daar is namelijk een latin bar, en dat lijkt ons super! Omdat de muziek leuk is, maar ook omdat Moscow nou ook weer niet zó divers is qua uitgaansmogelijkheden. Morgenavond ga ik bij Joyce eten, daar ben ik ook benieuwd naar. Maar toch heel erg vreemd, dat ik sommige mensen die hier echt bij mijn leven horen, misschien wel nooit meer zal zien. Dat hoort erbij natuurlijk. Gelukkig zijn bijvoorbeeld Clémence en Emilie gewoon lekker Frans, dus het zal niet al te moeilijk zijn om die weer eens terug te gaan zien!

Maar terwijl het 's avonds steeds gezelliger wordt, wordt het overdag steeds saaier. De gaten zijn nu echt definitief geboord en daarmee is het zware werk ook min of meer afgelopen. Dat betekent dat ik slechts 1 ochtend in de week bezig ben met metingen aan het grondwater in de gaten, want meer tijd heb ik gewoon niet nodig. Ook heb ik mijn verslag wel min of meer geschreven voor zover ik kan met de resultaten die ik nu heb, dus daar kan ik ook niet meer heel erg veel tijd in stoppen.

Ik heb deze week wel eindelijk de seepage meters kunnen bouwen trouwens! Jawel, à la Satisfaction stijl lekker emmers doormidden zagen en met een boor er gaten in boren, stopjes in de gaten en een drinkzak eraan bevestigen: klaar! Morgen ga ik ze installeren in Paradise Creek, dus wel leuk, een nieuw projectje. Maar toch verveel ik me overdag steeds meer. En als ik er dan aan denk dat ik over 2 weken weer terugga, is dat toch ook wel weer een heel leuk vooruitzicht! Ik hou er gewoon toch wel van om iets om handen te hebben, me nuttig kunnen voelen. En dat gevoel heb ik steeds minder.

Dus nee, ik blijf hier niet hoor jongens, wees maar niet bang! Ondanks dat ik het hier heerlijk heb met al die leuke mensen, verlang ik ernaar om weer een gestructureerd leven te leiden waarin ik het een beetje drukker heb. En natuurlijk, niet te vergeten, zijn er ook wat mensen die ik heel erg graag weer terug wil zien na zo'n lange tijd! Nog 2 weekjes :)

Elk River en eindelijk: grondwatermonsters nemen!

Hooggeacht publiek,

Ik heb u de afgelopen tijd een beetje verwaarloosd, en het nagelaten u te melden hoe het hier met me gaat. Dat betekent echter niet dat ik hier niks meemaak! Dus ga ik er nu even rustig voor zitten en vertel ik over de hoogtepunten van de afgelopen twee weken.

Laat ik allereerst beginnen met te melden dat de spinnen al een tijdje niet meer zijn langskomen. Het is blijkbaar te koud of de paringsdrang is over, in ieder geval, ik ben blij dat ze zich niet meer laten zien! Ook het weer heeft zich vrij snel weer hersteld na het dipje wat ik vorige keer beschreef en het is hier weer als vanouds lekker zonnig en warm. Meestal. De bomen beginnen wel te kleuren en kan het 's ochtends best koud zijn, maar dat is alleen maar erg mooi!

Ook het veldwerk gaat rustig z'n gangetje. Ik heb uiteindelijk in totaal zo'n 30 gaten geboord totdat ik op grondwater stuitte, en ik heb de bodemprofielen beschreven, wat op zich al een contributie aan de wetenschap is. Dat vertel ik mezelf in ieder geval altijd maar. Afgelopen week ben ik begonnen het grondwater uit die gaten te gaan meten op temperatuur en EC (makkelijk gezegd de hoeveelheid mineralen in het water), en van een paar gaten monsters te nemen voor die isotopenanalyse.
Ik moet zeggen, ik had er erg veel zin in en hoopte nu door dat meten en monsteren een stukje wijzer te worden over wat ik al gevonden had. Maar helaas, er kwam niet echt wat uit de metingen naar voren waar ik nu echt warm van werd. Alle EC's lagen ongeveer binnen de veilige standaardafwijking van elkaar. Maar de temperatuur varieerde nogal op kleine afstand, wat mij zeer onlogisch leek voor grondwater. Je verwacht geen opwarming van een graad binnen 5 meter, tenzij je in Yellowstone loopt maar dat is het hier bepaald niet. Dat deed me twijfelen over mijn onderzoeksmethode: het grondwater eerst uit de gaten pompen om vervolgens 'nieuw' grondwater in de gaten te laten stromen, en dat water dan te gaan meten. Goed idee op zich, maar sommige gaten vullen zich zo snel dat er geen pompen aan is. Dan moet je op een gegeven moment maar besluiten dat het water nieuw is, maar wanneer is dat zo? En het ene gat vult zich ook sneller dan het andere, dus warmt het water in het ene gat meer op dan het andere...
Daarbij zijn mijn boorgaten natuurlijk over de hele lengte poreus, en kan er water in en uit sijpelen over de gehele lengte. Bij 'echte' meetputten zit er een beschermende pvc buis in de schacht, en een gat op het punt waar je het grondwater van wil meten. Waarom doe ik dat dan ook niet? Nou, omdat die boorgaten van mij te smal zijn om er een reguliere pvc pijp in te stoppen...
Dus er kan kortom heel wat misgaan, een beetje demotiverend wel. Maar goed, onderzoek is onderzoek en ook onzekerheden horen erbij, en wie weet is het water hier inderdaad wel allemaal zo'n beetje hetzelfde maar stroomt het af en toe door een andere laag. Ofzo.

In mijn vrije tijd zit ik ook niet stil natuurlijk, al ben ik vorige week toch best veel in mijn vrije tijd aan mijn verslag bezig geweest. Dat moest toch eigenlijk ook wel eens gebeuren! Maar natuurlijk is er naast werken ook tijd voor ontspannen. Zo ben ik vorig weekend met Keegan naar Elk River geweest, een natuurgebied (en langlaufoord in de winter) op anderhalf uur rijden hier vandaan. Heerlijk om weer eens een bos te zien, want dat heb je in de Palouse niet echt veel. Het landschap hier is net een woestijn, alleen zonder zand maar met gras. En ook zijn er supermooie watervallen vlakbij Elk River, dwars door basaltformaties. Zie foto's: ik vond het in ieder geval erg indrukwekkend!

Van de week ben ik na de yoga eindelijk met Joyce, die Nederlandse, wat gaan drinken. Erg leuk was dat, en gek ook: daar zit je dan aan de andere kant van de wereld iets te drinken met iemand die ook in Enschede is geboren. Ze heeft me uitgenodigd eens iets te komen eten bij haar vriend en diens dochter, en dat wil ik zeker wel eens doen nog voordat ik hier wegga. En dat is eigenlijk al best snel!

Gisteren ben ik met een aantal mensen naar de film 'Body of War' geweest, over een oorlogsveteraan die verlamd raakte na slechts 5 dagen Irak. Erg fascinerend! De Irakoorlog speelt hier sowieso trouwens heel erg, vooral in de aanloop naar de presidentsverkiezing natuurlijk. Er zijn demonstraties van de vredesbeweging, lezingen, filmvoorstellingen enzovoort aan de gang in het centrum en op de campus. Wel mooi om te zien vind ik, en ook nodig: de komende verkiezing zal op dat gebied toch veel kunnen veranderen.

Op dit moment ben ik linzensoep aan het voorbereiden voor twee Franse meisjes, Emilie en Clemence, die toch wel eens zin hadden in 'gezond eten'. Kom maar op zeg ik dan! Ze hebben zelf aangeboden een cake te gaan bakken met behulp van mijn oventje, ook erg lekker denk ik :)

En dan nog een paar wist-je-datjes:

Wist je dat:
...het hydrologisch jaar hier niet op 1 april, maar 1 oktober begint?
Het hier niet vanzelfsprekend is dat je na je bachelor je master doet? De meeste studenten stoppen na hun bachelor.
...het in bioscopen erg normaal is dat de stoelen niet in lange rijen staan, maar in kleine rijtjes van 2, 3 of 4 met een tussenruimte? Een soort love-seats idee.
...er hier vrijwel nergens fatsoenlijke fietsenstallingen te vinden zijn? Bij de grote supermarkt waar ik mijn boodschappen doe is er bijvoorbeeld maar plaats voor 3 fietsen...
...het een uitzonderlijk goed en zonnig najaar is voor deze streek? Het is niet ongewoon dat het omstreeks nu al begint te sneeuwen hier.

Herfst

Dag lieve allemaal,

Het ene moment zit je nog in een zonovergoten bijna-vakantieoord een september te vieren waar iedere Nederlander in zijn stoutste dromen nog niet op durft te hopen, en het volgende moment regent het, waait het en is het 's ochtends om 8 uur een verbijsterende 2 graden. Blijkbaar houdt het weer hier zich vrij nauwkeurig aan de scheiding zomer/herfst... Wel jammer, want eerlijk gezegd was ik al helemaal gewend aan dat heerlijke nazomerweer. Nu zal ik toch aan meer Nederlands weer gewend moeten raken...

Vooral in het veld is het vervelend, als je met natte kleihanden in de koude wind moet staan, zoals ik vanmorgen. Het Noorse mutsje is ook hier alweer van pas gekomen, al had ik gehoopt dat dat in september nog niet had gehoeven. Maar gelukkig ben ik (vind ik) bijna klaar met boren, ik heb niet het idee dat ik nog veel meer te weten kom als ik de akker waar ik boor omtover tot een gatenkaas. Ik hoop deze week gewoon klaar te zijn, zodat ik volgende week monsters kan nemen en kan meten enzo. Ik ben benieuwd of er iets van resultaat uit naar voren gaat komen...

Maar ook voor je algemene gemoedsrust is zo'n onaangekondigde weersomslag niet fijn. Ik begon meteen thuis veel meer te missen, het vakantiegevoel gaat denk ik een beetje weg als de zon weggaat, ik vermoed in ieder geval een sterke correlatie. Dus heb ik van lieverlee maar meteen een flinke pan stamppot boerenkool gemaakt, om toch een soort van huiselijke sfeer te creëren. En daarnaast is het natuurlijk goede kost voor de werkman/vrouw op het veld! Ik heb Keegan meteen maar mee laten genieten van dit flinke staaltje Nederlandse cultuur, en hij vond het erg lekker. Hij was vooral gecharmeerd van het feit dat we uberhaupt een recept hebben waarin boerenkool centraal staat. Want inderdaad, boerenkool ligt hier dan wel in de winkel, maar ik geloof niet dat het een belangrijke plaats inneemt in de Amerikaanse keuken. Ik heb nog naar recepten gezocht samen met Keegan, maar niks kunnen vinden! En dat in aardappel-staat Idaho! Ik zie een markt ;)

Maar afgezien van het weer gaat alles hier min of meer zijn gangetje. Werken op het veld, vooral 's ochtends, 's avonds m'n dingetjes en af en toe gezellig met iemand wat eten. Donderdag bijvoorbeeld met Kristine in het centrum als toetje bij een café iets besteld waar zij helemaal gek op is: chocoladesoufflé. Inderdaad, om je vingers bij af te likken! Zaterdagavond heb ik Tammy en Maria hier uitgenodigd om te komen eten, wat ook erg leuk was. Daarna gingen we met z'n drieën naar een drag-queen show, dat leek ons wel grappig! En blijkbaar leek dat meer mensen wel grappig want ook Hanady (Verenigde Emiraten) en Emilie (Frankrijk) sloten zich op het laatste moment nog bij ons aan. Eenmaal daar aangekomen bleek dat er zelfs nog een Saoedi-Arabische jongen uit onze groep was gekomen. Wat hij gedacht moet hebben van die vertoning, dat weet ik nog zo net niet. Het was in ieder geval erg gezellig, leuke muziek tussendoor om te dansen en dan die show in twee delen. Ik had nog nooit zoiets gezien en ik moet zeggen, het is me wel wat hoor. Vooral als het iemand erg goed lukt om zich te verplaatsen in zijn/haar nieuwe rol is het fascinerend vind ik. Minder leuk was het om na de tijd in de regen naar huis te moeten fietsen... Daar ben ik niet meer echt aan gewend! Ter illustratie: de stoepkrijttekeningen van de buurkinderen hebben dik 3 weken stand gehouden, totdat ze dit weekend wegregenden eigenlijk. Dat zou je in Nederland niet snel overkomen!

Dat was het wel weer voor nu, ik ga zo eens naar zumba! Jullie een fijne nachtrust gewenst en ik laat snel weer wat van me horen.

Knuffel,
Lineke

Week 4 alweer!

Dag lieve allemaal,

Inderdaad alweer week 4, wat betekent dat ik hier alweer bijna een maand zit te werken. Ik moet zeggen, de tijd vliegt toch wel hoor, vooral als je een beetje op gang begint te komen met je werk. En je sociale leven zich een beetje begint te ontwikkelen...

Laten we bij het werk beginnen. Deze week ben ik bijna iedere ochtend van 8 tot een uur of 2 in het veld te vinden geweest. Leuk natuurlijk om aan de slag te kunnen, maar ik merkte al snel dat het werk veel trager ging dan ik had gehoopt (dit lijkt een standaardregel te zijn in iedere klus die je begint, of dat nu verbouwen is of veldwerk doen!) . In het kort komt het erop neer dat ik grondboringen en bodembeschrijvingen wil doen bij 4 springs die dicht bij elkaar liggen, om te kijken waarom een spring juist op een bepaalde plek omhoog komt, en bekijken of deze spring in contact staat met het diepere grondwater of niet. Ik ben tot nu toe bijna klaar bij springlocatie nummer 2, en dat heeft me al een week boren gekost. Daar komt dus zeker nog een week bij, en dán moet ik nog beginnen met het nemen van watermonsters en het meten van allerlei waarden. Ik hoop dus maar dat ik daar de tijd en de gelegenheid voor zie te vinden! Ik moet namelijk steeds weer mensen ronselen om me te helpen met boren, want je mag uit veiligheidsoverwegingen niet alleen het veld in en daarbij is het wel erg handig als een man je helpt bij het boren (verschrikkelijk om te moeten zeggen haha!) Gelukkig krijg ik wel positief commentaar van Jan; hij vindt het erg goed dat ik zo hard werk en veel gedaan wil krijgen binnen korte tijd. Ik denk dan: 'maar natuurlijk wil ik dat!', maar blijkbaar maken mijn werkhouding en inzet een goede inruk. Leuk om te horen!

Als ik dan 's middags uit het veld kom, ben ik behoorlijk moe. En als je dan ook nog een middagprogramma (veldpracticum van Jerry op woensdagmiddag) en een avondprogramma (yoga, een diner van de vakgroep) hebt, dan hakt zo'n weekje er wel in. Ik had graag willen sporten (zumba!) om de spanning er wat af te zweten, maar helaas kon dat niet. Ik had namelijk mijn schoenen, die nat waren van het raften, laten drogen op de verwarming. En blijkbaar krimpen de binnenste zolen van sportschoenen daarvan... Echt iets voor mij. Geen sport voor Lini deze week dus, maar ik heb ondertussen de tijd gevonden om nieuwe zooltjes te kopen dus volgende week komt dat weer helemaal goed.

Vrijdagavond was ik eigenlijk compleet gaar en klaar voor een lekker bedje, maar ik had na het raften vorige week een aantal meisjes opgetrommeld om uit eten te gaan bij een Mexicaans restaurant hier. Ik had in mijn e-mail ook gezegd dat iedereen die zin had, maar mee moest komen. Het bevestigen van mijn e-mail gebeurde maar door een paar mensen en soms nog erg last-minute, dus ik dacht dat we ongeveer met z'n vieren zouden gaan zijn uiteindelijk. Maar er kwamen ineens (typisch) 8 mensen opdagen, waaronder ook een aantal jongens die gezellig mee waren gekomen, dus dat was erg leuk! Na het eten wilden we ergens wat gaan drinken, maar dat is in Amerika onmogelijk als je een 18jarige en een 20jarige bij je hebt. Zo irritant! Alle theehuizen enzo gaan om 10 uur dicht en voor de cafés waar alcohol wordt geschonken moet je 21 zijn. Dat controleren ze dan ook echt aan de deur. We hebben ongeveer een uur over straat gezworven om een plek te vinden, erg schraal was dat. Maar uiteindelijk kwamen we tóch een club binnen, mét 18 en 20 jarige. Hoe dat dan weer gelukt is, snap ik nog steeds niet, maar we waren gelukkig ergens binnen! In een club nog wel, waar we lekker konden dansen, drinken en praten, heerlijk!!!

De volgende dag had ik met Maria (Ecuador) en Tammy (Georgia) afgesproken om naar de County Fair te gaan. De County Fair is een soort jaarlijks terugkerend evenement van de Latah 'county', een soort provincie of regio binnen Idaho waar Moscow ook binnen valt. Wat het nu precies is, is niet goed uit te leggen. Er was bijvoorbeeld een soort kermisgedeelte, maar er waren ook schuren met showdieren en een schuur waarin vee werd geveild. In een andere schuur waren er weer stands van politieke partijen, het ziekenhuis, de lokale quiltclub, de anti-abortusvereniging, de bomenvereniging en meer organisaties waarvan je het bestaan ervan zo gek niet kan bedenken. En natuurlijk kon je overal eten en drinken kopen. De Fair duurt 4 dagen en in het weekend kun je er de hele dag heen. Het was dan ook een gezellige drukte en ik heb een superleuke dag gehad met Maria en Tammy! Zie foto's!

's Avonds was ik natuurlijk supermoe, maar ik had met Keegan afgesproken om naar de film te gaan: Encounters at the end of the world. Het is eigenlijk een documentaire over onderzoekers op Antarctica die daar in het onderzoeksdorp wonen, erg bizar maar wel interessant. Ik denk dat Henk en Dirk er wel om zouden kunnen lachen ;)

Vandaag heb ik een beetje een rustdag, ik ga eens wat opruimen, schoonmaken en naar de winkel. Vanavond komt er een meisje hier eten, Marie, uit Nieuw Zeeland. En dan begint morgen om 8 uur weer een nieuwe sessie van grondboringen!

Eerste echte veldwerk... en raften!

Dag jongens en meisjes,

Deze week was het dan eindelijk zover: ik kon met de handjes in de modder. Ik was al gaan kijken met Duncan, de jongen die me met mijn veldwerk helpt, en toen beleefden we dat hele wichelroedeverhaal. De tweede keer was iets minder zweverig: we hebben in het veldje met de grootste bron 5 boringen gedaan en daar boorbeschrijvingen van gemaakt. Erg leuk om alleen al het soort grondboor te zien wat ze hier hebben, toch anders dan een Edelmannboor. En de verlengstukken zijn in ieder geval zéker langer dan 1.20 m want ze pasten maar net diagonaal in de auto van Duncan. Maar boren lukte gelukkig net zo goed. In het veldje had ik bedacht dat we allereerst zouden gaan boren op een transect in het veld, boven het begin van de bron, en dan om de 5 m een boring doen. Het is ons gelukt om 4 boringen op dit transect te doen, dus dekten we zo'n 20 m van het naar schatting 40 m diepe veldje. Op die manier hebben we 4 redelijk op elkaar lijkende boringen gevonden: donkerbruine tot zwarte loess, met naar beneden toe steeds meer scherpe, slecht gesorteerde kwartskorrels. Op de plek waar vrijwel alleen die kwartskorrels te vinden waren, zat het grondwater op telkens ongeveer 1 m diepte. Een leuke eerste vondst. Toen we echter voor de laatste boring 5 m afweken van het transect, heuvelafwaarts, en dus min of meer onder het begin van de bron, vonden we onder de loesslaag allemaal veenlagen met zandlaagjes daartussen. En het grondwater zat op deze plek op zo'n 2 m diepte, terwijl we toch heuvelafwaarts waren gegaan en iets anders verwachtten. Daar moeten we dus zeker omheen nog gaan boren, en in de rest van het veld, om te ontdekken wat er zich precies afspeelt daar. Maar, zoals je ziet, hebben we maar 5 boringen kunnen zetten op die morgen dat we gingen. Ik wil er nog wel 5 bij hebben in dat veldje, en dan hebben we nog een ander veldje en een heuvel die geboord moeten worden. Aangezien Duncan maar 2 ochtenden in de week kan komen, en de grondwatermonsters uit de boorgaten nu wel snel moeten worden genomen, voel ik nattigheid. Ik ga morgen maar eens naar Jan Boll om mijn gevoel en vondsten te bespreken. Hopelijk kan ik een emergency-crew regelen om deze week met me mee het veld in te gaan!!!

De seepage meters zijn óók nog steeds niet gemaakt, want zowel Jan als Jerry waren vorige week op zakenreis en dus kon ik niet de spullen gaan kopen en gaan beginnen met bouwen. Hopelijk gaat dat deze week ook beter. En hopelijk hoef ik het woord hopelijk niet al te vaak meer te gebruiken...

Toch maak ik me er gek genoeg niet heel veel zorgen om. Ik kan toch niks veranderen en ik doe wat ik kan, meer zit er gewoon niet in. Natuurlijk hoop ik wel heel erg dat ik met zo veel mogelijk gegevens dit land weer uit kan gaan, maar het beheerst niet mijn gedachten.

Ik geniet eigenlijk vooral van mijn verblijf hier. Zoals dit weekend, toen ik ging raften met de internationale studenten. Hartstikke leuk! We reden zo'n 1,5 uur zuidwaarts van Moscow, richting Lewiston, naar de Salmon river. Die Salmon river stroomt best snel, maar daar zie je niet veel van want het water is gewoon rustig. Het grootste gedeelte van de tijd besteedden we dan ook aan een beetje peddelen en dobberen. Alleen af en toe kom je een stroomversnelling tegen en dan moet je even goed opletten, dat is wel spannend! De kans dat je tijdens één van die stroomversnelling een flinke guts koud water over je heen krijgt, is zo'n 100%, maar toch probeer je dat te vermijden en zo goed mogelijk weer in rustig vaarwater te komen. Ik moet zeggen, ik vond die wilde momenten wel leuk, maar er was teveel rust tussendoor en zo enorm wild was het nu ook weer niet, dus het raften zelf viel me een klein beetje tegen.

Wat natuurlijk wel erg leuk was, waren al die internationale studenten die mee waren. Dat was in het begin trouwens wel even doorbijten, want ze kennen elkaar onderling al best goed. Ze wonen namelijk allemaal op de campus en eten dan ook in de gaarkeuken (meer kwaliteit is het niet), waardoor ze elkaar de hele tijd tegenkomen en met elkaar eten enzo. Dan voel je je toch een beetje een nieuweling die zijn plaatsje moet veroveren. Maar gelukkig lukte dat wel redelijk goed, en had ik uiteindelijk een hele leuke raftdag waarin ik een heleboel nieuwe mensen uit allerlei uithoeken van de wereld heb leren kennen. De landen waar mijn nieuwe vriendjes vandaan komen zijn de Verenigde Emiraten (Abu Dhabi), Jordanië, Nieuw Zeeland, Israël, Egypte, Georgië en Ecuador. Een gemêleerd gezelschap dus. 's Avonds toen we terugkwamen ben ik ook met ze mee gegaan om te eten, en daar heb ik nog een hele tijd met ze doorgepraat en e-mailadressen uitgewisseld. Zodat ze mij de foto's van het raften kunnen doorsturen, en zodat we voor een andere keer weer wat kunnen afspreken, voor eten en uitgaan! Ik voelde me helemaal blij, in Wageningen vind ik de groep internationale studenten er ook altijd zo leuk uitzien, maar een beetje afgesloten voor Nederlanders. En nu ben ik één van hen, en iedereen is aardig en de achtergronden zijn zo interessant! Ik heb wel denk ik wederom geluk dat ik in het begin van het schooljaar ben gekomen, zodat ik al die introductieactiviteiten kan meemaken. Dat maakt alles wel een stuk gemakkelijker! Gelukkig heb ik, als ik terug naar Nederland ga, in ieder geval dít meegemaakt, ongeacht de resultaten die ik ga vinden. En al maakt dat voor mijn afstudeervak en mijn cijfer natuurlijk niet veel uit, voor mezelf vind ik dat wel erg waardevol. Een mooie tijd om op terug te kijken!

Hobo spider?!?!?!

Dag allemaal,

Ik had jullie al verteld over die ranzige spinnen die ik steeds weer vind. Nu ben ik toch eens aan de slag gegaan om te kijken wat voor spin dat nu kan zijn, zodat ik kan bedenken wat ik ertegen kan doen en wanneer ze weer minder actief zullen zijn.

Nou, als je me een beetje kent, dan weet je dat ik zelfs van de afbeelding van spinnen al niet blij word. Dus door google images gaan om alle mogelijke spinnensoorten te checken was al niet een groot succes. Maar, alsof het lot me wil tarten, lijkt het erop dat het voor Lini een stukje erger wordt dan slechts op internet naar onschuldige plaatjes kijken. Want ook al probeer ik mezelf steeds te overtuigen dat ik met een look-alike te maken heb, de plaatjes van de mannelijke hobo-spider komen toch verdacht veel overeen met wat ik hier iedere keer tegenkom. Ik hou me maar vast aan wat ik ook op internet heb gelezen: dat je er een microscoop voor nodig hebt om zeker te weten of je met een ware hobo te maken hebt. Maar goed er is dus wel een kans...

Een biologielesje: de hobo-spider is verwant aan de bruine huisspin die je in Europa ook wel vindt. Sterker nog, de hobo-spider kómt oorspronkelijk uit Europa. Maar in Europa komt hij niet je huis binnen, omdat daar de nog grotere huisspin hem op staat te wachten. Hier in Amerika is die grote huisspin nou net níet echt meegekomen uit Europa, dus neemt de hobo-spider zijn plaats in. Denk je misschien nog dat je dan gelukkig niet te maken hebt met die nog grotere variant, dan kom je bedrogen uit, want die hobo-spin bijt dus. Ja! Het kan, niet alleen in de tropen! En wanneer bijten ze het meest? Juist, als je slaapt, en je je per ongeluk op zo'n engerd laat vallen! En dan bijten ze nog gemeen ook: eerst doet het heel pijn en krijg je een rode plek, die vervolgens verandert in een blaar, die vervolgens openbarst en verandert in een zweer die maar moeilijk overgaat. Daarbij kunnen nog symptomen optreden als duizeligheid en misselijkheid en pijn in de gewrichten en wat al nog niet meer. En als je een beetje geluk hebt dragen ze een bacterie bij zich die je weefsel ter plekke laat afsterven!!!

Ik hoopte nog dat ze misschien niet hier voorkwamen, maar dat doen ze wel. En het feit dat ik alleen de mannelijke variant tegenkom (die hebben oogjes op steeltjes, wat eigenlijk geen oogjes zijn maar z'n geslachtsdelen, dan weet je dat ook weer de volgende keer als je een spin tegenkomt) en geen web ofzo kan vinden lijkt ook te kloppen: in augustus en september schijnen de mannetjes nou juist op zoek te gaan naar een partner en daarbij massaal de huizen in te trekken. De vrouwtjes zitten dan ergens te wachten in zo'n kokervormig webje op een donker plekje. Normaal gesproken merk je niet veel van deze spinnenmigratie, maar laten het nu net kelders en garages en de begane grond in het algemeen zijn waar ze dan vooral voorkomen... Juist.

Op het moment dat ik dit verhaal typ zit ik welbewust met mijn voeten van de vloer, en mijn bed heb ik ook nog net iets spinveiliger ingericht. Het enige gunstige aan die hobo's is namelijk dat ze niet goed kunnen klimmen, en al helemaal niet tegen gladde oppervlakken. Daar haal ik mijn voordeel dan maar uit. Maar om nou te zeggen dat ik er nu helemaal ontspannen bij zit... niet echt. Ik heb er zelfs zonet weer eentje onder mijn slipper vermorzeld!

Ik denk dat ik maar eens ga kijken naar een spinnenval of iets om ze ervan te weerhouden mijn stulpje op te gaan zoeken. Ik vond het al griezels, in Nederland kan ik niet eens tegen van die ieniemini spinnetjes en dan krijg je ineens dit soort jongens voor je kiezen. En dan blijken ze nog eens gemeen te bijten ook!

Dat moest ik even kwijt, ik vind het gewoon te goor voor woorden! Daar zit je dan in je eentje om je heen te spieden of je in je ooghoek niet iets zag bewegen...